W tej części zajmę się pochodnymi smolenów, które posiadają fragment „zasklepiający” pas (belt) lub nanreurkę. Pierwszy związek jest zasklepiony za pomocą karbomeru C2 benzenu. Cząsteczka została zoptymalizowana na poziomie PM3 (Orca 4.2.1/ PM3/ hess-plus):

Następna cząsteczka jest już alotropem węgla C₁₀₈. Nie jest to jednak fulleren, gdyż pierścienie są karbomerami cykli pięcio- i sześcioczłonowych. Cząsteczka również została zoptymalizowana za pomocą metody PM3 (parametry obliczeń jak wyżej):

Zmodyfikowałem wyżej pokazany alotrop przez dodanie mostków C₂ pomiędzy płatami. Dzięki temu powstał nowy alotrop C₁₂₀ (parametry obliczeń jak wyżej):

Interpretacja krotności wiązań CC w formacie sdf jest niejednoznaczna. Wiązania pojedyncze widoczne na animacji można traktować jak wiązania podwójne. Taki zabieg powoduje, że usuwa się widoczne trójwiązalne atomy węgla. Tym niemniej nie wprowadzałem ręcznych zmian krotności wiązań, choć tego typu zmiana lepiej by oddawała ideę oktetów elektronowych w klasycznych wzorach Lewisa.

Ostatnią cząsteczką badaną w tym szeregu jest częściowo uwodorniony alotrop C₁₂₀ (parametry obliczeń jak wyżej):

Ten węglowodór ma wzór C₁₂₀H₁₂. Właściwie to mogłoby być zakończenie tego szeregu związków, ale coś mnie podkusiło, wróciłem do nanorurek i spróbowałem zoptymalizować strukturę jak poniżej (Orca 4.2.1/ HF/ 6-31G/ Hess-plus):

Obliczenia na wskazanym poziomie i z użyciem wskazanej bazy funkcyjnej trwały nieco ponad 81 godzin (dla pal = 15 – numOpt). Okazało się jednak, że cząsteczka jest zrelaksowana, mimo że wynikowe krotności wiązań są w niektórych miejscach dość dziwne.