Kolejne struktury zostały utworzone za pomocą łączenia dwóch dplaskenów z wykorzystaniem tworzenia wiązań pomiędzy atomami węgla. Możliwośc taka powstała w wyniku usunięcia atomów wodoru. Pierwsza struktura posiada wzór sumaryczny C₁₀₂H₆. Powstała w wyniku połączenia dwóch dplaskenów zawierających po 51 atomów węgla (Orca 4.2.1/ PM3/ hess-plus):

Układ geometryczny atomów wodoru zasugerował mi zastąpienie ich dwiema grupami ≡C-H. Dzięki temu zabiegowi powstał węglowodór C₁₀₄H₂ (parametry obliczeń jak wyżej):

W kolejnej modyfikacji grupy metinowe zastąpiłem pierścieniami cyklopropanowymi. W ten sposób powstał alotrop węgla o wzorze C108 (parametry obliczeń jak wyżej):

Struktura wyżej pokazanego alotropu przypomina mi nieco kształtem cytrynę 🙂 Do zagadnienia alotropów z tej serii związków powrócę nieco dalej. Tutaj wracam do węglowodorów.

Połączenie dwóch dplaskenów zawierających 85 atomów węgla dało strukturę z w pełni sprzężonym układem wiązań podwójnych (parametry obliczeń jak wyżej):

Pełne sprzężenie w powyższej strukturze o wzorze sumarycznym C₁₇₀H₁₀ jest możliwe dzięki usunięciu atomów wodoru z dwóch skrzydłowych grup metylenowych. Dzięki temu pomiędzy atomami węgla można było utworzyć wiązanie podwójne.

Co ciekawe podwojona struktura dplaskenu z sześcioma atomami wodoru w centralnym otworze nie jest pofalowana jak oryginał, z którego ta cząsteczka została zbudowana (parametry obliczeń jak wyżej):

Natychmiast powstało pytanie, czy budowa podwojonego dplaskenu z siedmioma atomami wodoru w otworze centralnym (lub czternastoma jeśli liczyć oba płaty C₂₃₈H₁₄) będzie równie regularna. Optymalizacja potwierdziła to przypuszczenie (parametry obliczeń jak wyżej):

Dplaskeny4 – (18 czerwca 2024)