Cyklallenami nazwałem niewielką grupę związków, które powstały w wyniku łączenia cyklookta-1,2,5,6-tetraenów w większe układy cykliczne – można rzec – makrocykliczne (Orca4.2.1/ B3LYP/ def2-SVP/ hess-plus):

Cząsteczka pokazana powyżej została zmodyfikowana poprzez dodanie mostków dwuwęglowych tworzących wraz z atomami węgla pierścieni fragmenty butatrienowe. Jak widać, niektóre wiązania są taktowane przez 3Dmol jak pojedyncze, a powinny to być wiązania podwójne (parametry obliczeń jak wyżej):

W kolejnym etapie połączyłem fragmenty cyklallenowe tak, aby skonstruować fragment nanorurki. W tym celu część pierścieni została powiększona o dodatkowy atom węgla. Innymi słowy pojawiają się w szkielecie skondensowane pierścienie cyklonona-1,2,3,6,7-pentaenowe (parametry obliczeń jak wyżej):

Podczas budowy zauważyłem, że atomy w centrum cząsteczki tak się układają, że można zbudować konstrukcję z mostkiem wewnątrz cząsteczki (parametry obliczeń jak wyżej):

Budowa pokazanego powyżej związku zasugerowała mi możliwość konstrukcji kationu amoniowego, w którym atom azotu jest zasłonięty przez reszty węglowodorowe, jak to pokazuje poniższa ręczna animacja (parametry obliczeń jak powyżej):

W powyżej pokazanej cząsteczce promienie van der Waalsa są na tyle duże, że atom azotu w środku cząsteczki jest zupełnie „niewidoczny” z zewnątrz. Stwarza to możliwość konstrukcji soli z anionami, które słabo są wiązane w pary jonowe. Są więc łatwo dostępne w reakcjach np. substytucji nukleofilowej.

Ostatnim związkiem z tej serii jest nieckowata struktura składająca się z czterech skondensowanych pierścieni ośmiowęglowych. Mimo sporych naprężeń wynikających z obecności niezrelaksowanych lokalnie kątów dwuściennych, cząsteczka jako całość jest jednak zrelaksowana (parametry obliczeń jak wyżej):

Cząsteczka powyżej stała się inspiracją do zbudowania bardziej zaawansowanych struktur, które są opisane gdzie indziej.