Pokazane poniżej związki są podobne do fullerenów. Różnią się jednak od nich znacznie. Podobieństwo jest takie, że obecne są pierścienie pięcioczłonowe, które są pochodnymi cyklopentadienu. Występują jednak również sprzężone pierścienie imidazolu. Wprowadzenie atomów azotu powoduje, że uzyskane konstrukcje nie są już fullerenami. Druga różnica polega na tym, że pierścienie „sześcioczłonowe” (w fullerenach pierścienie benzenu) są tu skonstruowane również z mostków formalnie etynowych -C≡C-. Można nadać im ogólny wzór sumaryczny C₁₀₈N₁₂. Ta „monotonia” w liczbie atomów węgla i azotu wiąże się z ogromną liczbą możliwych izomerów wynikłych zwłaszcza z wariacjami w rozmieszczeniu atomów azotu. Tutaj przedstawiam pewną część z nich.

Pomysł na te struktury opierał się na połączeniu dwóch płatów. W pierwszym wypadku jest to płat zbudowany z sześciu pierścieni imidazoliowych połączonych, jak wspomniałem, mostkami etynowymi (-C≡C-). Płat ten jest połączony z kolei z drugim zbudowanym z sześciu anionów cyklopentadienylowych również połączonych mostkami etynowymi oraz za pomocą takich samych mostków. Ideę tę przedstawia rysunek poniżej:

Można tu wyróżnić dwa sposoby łączenia płatów. Pierwszy nazwiemy typem cine-cine, drugi cine-tele (i naprzemiennie tele-cine). Sposoby te fragmentarycznie pokazuje rysunek poniżej:

Powyżej fragment płata z cyklami imidazoliowymi został zaznaczony na czerwono. Natomiast pierwsza struktura pokazana poniżej jest łączeniem typu cine-cine (Orca 4.2.1/ PM3/ hess-plus):

Struktura połączeń typu cine-tele (i tele-cine) została również zoptymalizowana i zrelaksowana na poziomie półempirycznym (parametry obliczeń jak wyżej):

Dalsze modyfikacje polegały na innym ułożeniu pierścieni imidazoliowych i cyklopentadienylowych względem siebie obu płatach.

Azapenty2 – (30 czerwca 2024)