budowa skomplikowanych struktur wymasga utworzenia prostych modeli. Jednym z takich modeli był 5,8-di(cykloprop-2-en-1-ylideno)cyklookta-1,3,6-trien:

Obliczenia optymalnej geometrii wykonałem zarówno na poziomie półempirycznym jak i na poziomie DFT. W obu wypadkach obie optymalne geometrie są zrelaksowane. Jednakże różnią się zasadniczo między sobą. poniższa animacja pokazuje optymalizację na poziomie DFT. Układem początkowym jest optymalna (i zrelaksowana) struktura uzyskana na poziomie półempirycznym. Struktura końcowa to wynik optymalizacji na poziomie DFT:

Struktura optymalna uzyskana na poziomie półempirycznym (Orca 4.2.1/ PM3/ hess-plus) nie jest płaska. Podczas optymalizacji na poziomie DFT (Orca 4.2.1/ revPBE/ def2-TZVP/ hess-plus) następuje planaryzacja (wypłaszczenie) struktury. Pierścienie cyklopenylidenowe stają się współpłaszczyznowe z pierścieniem cyklooktatrienowym. Poniżej znajduje się optymalna i zrelaksowana struktura uzyskana na poziomie DFT:

Powyższy wynik pokazuje, że optymalizacja na poziomie półempirycznym może dawać geometrie, które są dalekie od optymalnych struktur na wyższych poziomach. Jest to znana sprawa i nie odkryłem niczego nowego. Tym niemniej warto o tym wspomnieć. Według mojego doświadczenia geometria struktur na wyższych poziomach jest bardziej estetyczna niż na poziomie półempirycznym. To wrażenie jest raczej subiektywne, ale tak to odbieram.