W tej części pokażę hipotetyczne odmiany alotropowe węgla powstałe w wyniku upraszczania konstrukcji alotropów CT do postaci pokazanej poniżej:

Łącznik w postaci fragmentów -C≡C- zastąpił dłuższe łańcuchy butadiynowe. Podobnie jak poprzednio, wiązania C-C zostały utworzone pomiędzy płatem lewym i prawym w miejscach, gdzie powinny być atomy wodoru. Znalazłem cztery sposoby takich połączeń, aby wysycić wszystkie wartościowości i uzyskać alotropy C₁₄₄.

CT2A

Podobnie jak w analogu CTA z poprzedniej strony, płaty są połączone poprzez wiązanie T-T, parę wiązań C-T i wiązanie C-C. Mimo sporych naprężeń wyginających fragmenty -C≡C- cząsteczka jest zrelaksowana (Orca 4.2.1/ PM3/ hess-plus):

CT2B

W wypadku tego alotropu występują sześciokrotnie wiązania 3C-T (parametry obliczeń jak wyżej):

CT2C

CT2D

CT2C-mniejszy

Na pojedynczym przykładzie CT2C dokonałem jeszcze dalej posuniętego usuwania atomów węgla. Całkowicie usunąłem mostki -C≡C-. W wyniku tej operacji uzyskałem alotrop C₇₂. Alotrop ten zawiera skondensowane pierścienie cztero- pięcio-, sześcio- i siedmioczłonowe. Pewnym zaskoczeniem było dla mnie to, że na poziomie DFT cząsteczka jest zrelaksowana (Orca 4.2.1/ B3LYP/ def2-SVP/ hess-plus):

Jak widać na powyższej animacji ręcznej struktura nie zawiera wiązań wielokrotnych. Prawdopodobnie interpreter krotności wiązań (Avogadro 1.99, 3Dmol poprzez plik *.sdf) ma kłopoty z przyporządkowaniem krotności wiązania do obliczonego rzędu. Czasami tak się zdarza.