Idea, która była źródłem pokazanych poniżej konstrukcji, zasadzała się na połączeniu kationów tropyliowych z anionami cyklopentadienowymi za pomocą mostków buta-1,3-diyno-1,4-diylowych:
Na rysunku powyżej pokazane są dwa płaty, które mogą być połączone ze sobą na cztery (jak sądzę) sposobów przez wytworzenie wiązań C-C w miejscach, gdzie formalnie znajdują się atomy wodoru. Każdy sposób prowadzi do powstania alotropu węgla o wzorze sumarycznym C216.
CTA
W alotropie CTA występuje powtórzenie następującego schematu wiązań płata lewego z prawym poprzez łańcuchy butadiynowe aż do wysycenia wszystkich wolnych walencyjności: jedno wiązanie T-T (kation tropyliowy – kation tropyliowy), dwa wiązania C-T (anion cyklopentadienylowy – kation tropyliowy) oraz jedno wiązanie C-C (anion cyklopentadienylowy – anion cyklopentadienylowy). Wiązanie T-T powoduje przewężenia w cząsteczce i mocne naprężenia we fragmentach tropyliowych. Mimo to cząsteczka jest zrelaksowana (Orca 4.2.1/ PM3/ hess-plus):
CTB
Model CTB posiada prostszy schemat połączeń płatów. Występuje tu sześciokrotne powtórzenie trzech wiązań C-T (parametry obliczeń jak wyżej):
Mimo sporego wygięcia łańcuchów bitadiynowych cząsteczka jest zrelaksowana.
CTC
Alotrop ten skonstruowany jest poprzez połaczenia płata lewego z prawym poprzez następujący układ wiązań: dwa wiązania T-T oraz jedno C-T. Taki układ powtarze się sześciokrotnie (parametry obliczeń jak wyżej):
CTD
W ostatnim z tej serii alotropie, który kształtem przypomina trójkąt, występują trzy wiązania T-T oraz trzy wiązania C-C (parametry obliczeń jak wyżej):
Zastanowiło mnie, czy skrócenie mostków łączących płaty do dwóch atomów (-C≡C-) powiedzie się w sensie relaksacji cząsteczek. Opis wyników na następnej stronie.