Układ atomów wodoru w bicytisenach zasugerował mi możliwość dobudowania do nich jeszcze jednego płatu cytisenu6. W wyniku tego zabiegu powstało szereg konstrukcji tricytisenów6 o wzorze sumarycznym C₁₀₈H₃₀. Na pokazanej poniżej animacji widać wyraźnie, że środkowy płat nie jest zupełnie płaski i nieco wygina się w kierunku jednego z płatów zewnętrznych:

Ta niesymetria zachowana jest w pozostałych badanych izomerach. Istotne jest jednak to, że na poziomie półempirycznym powyższa cząsteczka (o konfiguracji cc-cc-cc) nie jest zrelaksowana (Orca4.2.1/ PM3). W hessianie występuje jedno drganie o stosunkowo dużej wartości ujemnej wynoszącej -60.59 cm^-1. Drganie to związane jest z niezrelaksowaniem położenia wewnętrznego pierścienia sześcioczłonowego. Zachowanie się tego „drgania” pokazuje poniższa animacja (Avogadro 1.99/ OBS Studio/ CapCut):

Brak relaksacji występuje również w sześciu izomerach o konfiguracjach: cc-cc-ct, cc-ct-ct, cc-ct-tt, ct-ct-tt, ct-ct-ct, ct-tt-tt (warunki obliczeniowe jak powyżej) i związane są z takim samym zachowaniem się wewnętrznego pierścienia. Wydawało się zatem, że w każdym izomerze tricytisenu6 powinny występować problemy z relaksacją. Następne obliczenia pokazały, że tak jednak nie jest.

Tricytisen6 o konfiguracji tt-tt-tt jest zrelaksowany (warunki obliczeń jak wyżej):

Wynik ten jest zaskakujący w kontekście poprzednich. Być może rezultaty relaksacji byłyby inne, gdyby obliczenia przeprowadzić na wyższych poziomach (HF, DFT lub jeszcze wyższych). Takich eksperymentów nie przeprowadziłem ze względu na małą moc mojego komputera. Problem pozostaje zatem nierozwiązany (kwiecień 2024).