To intrygujące zachowanie się tak naprężonej cząsteczki zachęciło mnie do dobudowania czwartej warstwy. Obliczenia poprowadziłem na poziomie półempirycznym (Orca4.2.1/ PM3/ hess-plus). Moje zdumienie się powiększyło, gdyż również ta cząsteczka jest zrelaksowana mimo występowania znacznych napięć sterycznych:

W grupie condallenów skonstruowałem jeszcze kilka cząsteczek, które mylnie zaliczyłem do cytisenów (te związki zostaną omówione w odrębnym wpisie). Ta pomyłka wywołała u mnie nieco zamieszania. Z tego względu kolejność opisów będzie na tej stronie dość dowolna.

Pierwsza cząsteczka to konformer s-cis modelu drugiego z pierwszej części tego wpisu. Cząsteczka w tej konformacji ulega optymalizacji oraz relaksacji (Orca4.2.1/ B3LYP/ def2-SVP/hess-plus):

Następnie zająłem się próbą rozbudowy modelu najprostszego condallenu przez połączenie dwóch jego cząsteczek za pomocą grup metylenowych (parametry tej optymalizacji i wszystkich następnych takie same jak opisane powyżej:

Kolejna konstrukcja jest oparta na pomyśle połączenia dwóch podstawowych condallenów za pomocą trzech podstawników heksa-1,2,4,5-tetraeno-3,4-diylowych tak jak to jest uwidocznione na animowanym rysunku poniżej:

Usunięcie trzech par atomów wodorów z sześciu skrzydłowych grup =CH₂ pozwoliło na formalne zamknięcie i utworzenie trzech nienasyconych i skondensowanych pierścieni ośmiowęglowych:

Idąc za tym tropem zmieniłem formę podstawników skrzydłowych na okta-1,2,4,6,7-pentaeno-3,6-diylowe:

Ostatnią z prezentowanych tu struktur jest pochodna zawierająca trzy podstawniki etenylidenowe oraz trzy propadienylowe:

Prezentowane powyżej condalleny należą do szerszej grupy związków, które nazwałem cytisenami. O ile condalleny zawierają w centrum cząsteczki pierścień trójczłonowy (pochodzący formalnie od cyklopropanu), to cytiseny zawierają pierścienie o większej liczbie atomów węgla.