Kwarbiny pokazane w poprzedniej części są stosunkowo skomplikowanymi związkami. Po analizie ich struktury przyszedł mi do głowy pomysł, aby uprościć te cząsteczki przez ręczne usunięcie środkowych pierścieni. Powstały w ten sposób dwie struktury, które zostaną opisane poniżej.

Usunięcie pierścienia pięcioczłonowego z kwarbinuA dało cząsteczkę (post-kwarbinA) ze sprzężonym układem wiązań podwójnych (Orca4.2.1/B3LYP/def2-SVP/hess-plus):

Cząsteczka pokazana powyżej może być uważana za wycinek płaszczyzny stożka. Być może tę „stożkowatość” uda się wykorzystać do rozbudowy cząsteczki w tym kierunku geometrycznym. Jest to zadanie na przyszłość.

Druga cząsteczka to post-kwarbinB. Okazało się, że usunięcie pierścienia pięcioczłonowego z wyjściowego kwarbinuB pozwoliło na uzyskanie cząsteczki ze sprzężonym układem wiązań podwójnych:

Cząsteczka pokazana powyżej została zoptymalizowana na poziomie półempirycznym (MOPAC22/PM7/hess-plus z resztkowymi ruchami translacyjnymi i rotacyjnymi). Na tej cząsteczce widać, dlaczego nie można było uzyskać w pełni sprzężonego układu wiązań podwójnych w kwarbinieB. Atomy wodoru w post-kwarbinieB skierowane do wewnątrz można zastąpić pięcioma wiązaniami pojedynczymi C-C do pierścienia cyklopentadienylowego. Taki sposób połączenia generuje obecność H-nasycenia w tym pierścieniu, albo ładunek ujemny przez usunięcie jednego protonu.

Wyobraźnia podpowiada mi, że na bazie post-kwarbinuB powinno dać się skonstruować płaszczyzny węglowe z periodycznie powtarzającym się takim układem. Być może byłby to geometrie aperiodyczne. Nie potrafię tego teraz ocenić (luty 2024).